حنظله ی بادغیسی ، شاعری که از قرن سوم به میهمانی ما آمده هم این رباعی را خواند .
یارم سپند اگرچه بر آتش همی فگند از بــهر چـشــم تا نرســـد مر او را گــزند
او را سپند و آتــش نایــد همی بــکار با روی همچو آتش و با خال چون سپند