ز حــد گذشـت جـدایی میــان ما ای دوست
بیـــا بیــــا کــه غـــلام تـــوام بیـــا ای دوست
اگــر جهـان همـه دشمـن شــود ز دامـن تو
به تیغ مرگ شود دست من رها ای دوست
ســرم فـدای قفـای مـلامتسـت چــه بــاک
گـرم بـود سخن دشـمن از قفـا ای دوست
بـه نـاز اگــر بخرامــی جهــان خـراب کـنی
به خون خسته اگر تشنهای هلا ای دوست
چنـان بـه داغ تو باشم که گـر اجل بـرسد
به شرعم از تو ستانند خونبها ای دوست
وفــای عهــد نـگـه دار و از جـفــا بـگـذر
به حـق آن کـه نیم یـار بیوفا ای دوست
هزار ســال پس از مـرگ مـن چـو بـازآیی
ز خـاک نعره برآرم کـه مرحبـا ای دوسـت
غم تو دست برآورد و خون چشمم ریخت
مــکن که دست برآرم به ربـنا ای دوست
اگـــر به خــوردن خــون آمدی هــلا برخیز
و گــر به بــردن دل آمـدی بیـا ای دوست
بسـاز بــا مــن رنــجور نــاتــوان ای یـــار
ببخش بر من مسکین بینوا ای دوست
حدیث سعدی اگر نشنوی چه چـاره کند
به دشمـنان نتوان گفت ماجرا ای دوست